“E vjetër, e rrumbullakët, e papërsosur dhe e bukur”, kështu e kanë përshkruar fansat e artit korean “kavanozin e hënës”. Ish-drejtoresha e Muzeut Victoria dhe Albert në Londër, Beth Mek Kilop (McKillop), e ka quajtur “kavanozin e hënës” një ikonë të identitetit korean. Dhe një i tillë është shitur kohët e fundit për mbi 4.5 milionë dollarë në një ankand të Christie’s. Kavanozët e parë të hënës u krijuan në furrat mbretërore në Gwangju (një qytet jashtë Seulit, jo qyteti më i madh jugor me të njëjtin emër) nga viti 1650 deri në 1750. Ato u bënë nga porcelani i pastër i bardhë dhe argjila kaolinë, dhe, sipas neo -Moda konfuciane e ditëve të tyre, poçet pasqyronin vlera të tilla si drejtësia, përulësia, kursimi dhe pastërtia. Ka të ngjarë të përdoreshin në oborr dhe në shtëpitë e klasës së lartë si enë për ushqim dhe lëngje, ose si enë dekorative. Në mesin e shekullit të 20-të, “kavanozët e hënës” filluan të fitonin vlerësim ndërkombëtar falë admiruesve me ndikim si studiuesi i artizanatit popullor japonez Yanagi Soetsu dhe poçari britanik Bernard Liç (Leach), të cilët i blenë një nga një në dyqanet antike në Seul në vitin 1935. Leach një herë tha se të kesh një kavanoz hëne ishte si të “zotërosh një pjesë të lumturisë” dhe më vonë do t’ia jepte për ruajtje koleges së poçarit Lusi Rai (Lucie Rie) gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ajo qëndroi në studion e saj deri në vdekjen e saj dhe më vonë u ble nga Muzeu Britanik.
