Godard i kaloi vitet e formimit në anën zvicerane të liqenit të Gjenevës, ku babai i tij drejtonte një klinikë. Arsimi i tij i lartë përbëhej nga studimi për një diplomë në Etnologji në Universitetin e Parisit, biseda të pafundme studentore në kafene dhe një punë e mundimshme në një digë, që frymëzoi filmin e tij të parë të shkurtër ”Operacioni Béton” (1954).
Interesat e tij etnologjike lidhen me ndikimin në punën e tij të Jean Rouch, një antropolog që u bë praktikuesi dhe teoricieni i parë i stilit filmik ”Cinéma vérité”.
Filmi i parë artistik i Godardit ”À bout de souffle” (1960), i cili u prodhua nga François Truffaut, kolegu i tij në revistën ”Cahiers du cinéma”, fitoi çmimin ”Jean Vigo”.
Godard e skicoi dialogun e filmit brenda natës dhe e rishikoi atë midis dhe gjatë provave.
Në filmat e mëvonshëm, ai përdori teknika improvizuese herë për të vëzhguar realitetin, herë për të imponuar vizionin e tij dhe shpesh për t’i ndërlidhur të dyja në mënyrë që të krijonte një efekt çuditërisht abstrakt. Në filmin ”À bout de souffle” ai rrëfen aventurat e një mashtruesi të vogël (të luajtur nga Jean-Paul Belmondo, shpesh alter egoja e Godard-it në ekran) i cili admiron Humphrey Bogart dhe tradhtohet në polici nga një vajzë amerikane.
Për disa vite, vepra e Godard tregoi një obsesion gjithnjë e më të dëshpëruar me temat e paqëndrueshmërisë, kapriçios dhe pamundësisë për të dalluar një realitet kuptimplotë nga mashtrimi i kryer nga të tjerët, nga mendja e dikujt, nga ideologjia dhe nga arti.
Godard përdori fytyrën e aktores, e cila në atë kohë ishte gruaja e tij, Anna Karina, si një ikonë si sfinksi që përfaqësonte këtë dyfishim ekzistencial në disa filma, veçanërisht te ”Le Petit Soldat” (1963), një tragjedi ironike e rreme, e ndaluar për shumë vite, rreth torturës dhe kundërtorturës.
Filmi i Godardit i vitit 1963 ”Le Mépris”, i bazuar në një histori të romancierit italian Alberto Moravia, shënoi sipërmarrjen e tij të vetme në krijimin e filmave të vërtetë dhe relativisht të shtrenjtë.
Më pas ai mbajti një pozicion pothuajse unik si një krijues absolut, i pavarur, duke përdorur metoda jashtëzakonisht të lira të prodhimit të filmave dhe duke shijuar dhe korrur sukses.
Në vitin 1965, atij iu kërkua të drejtonte atë që do të ishte një film jashtëzakonisht i suksesshëm amerikan, ”Bonnie and Clyde”, që ai e refuzoi për shkak të mosbesimit ndaj sistemit të Hollivudit.
Godard filloi të bënte sërish filma artistikë narrativë të suksesshëm në vitin 1979 me ”Sauve qui peut (la vie)”, një histori e tre të rinjve zviceranë dhe problemeve të tyre të punës dhe dashurisë.
Në vitet 1980 ai u përfshi në projekte filmike në shtëpi si dhe në Kaliforni dhe Mozambik.
Vepra e tij më e shquar e dekadës ishte trilogjia me filmat ”Passion” (1982), ”Prénom Carmen” (1983) dhe ”Je vous salue, Marie” (1985) – që shërbyen si deklarata personale mbi feminitetin, natyrën dhe krishtërimin.
Ai vdiq më 13 shtator 2022 në Zvicër
