Eddy Merckx, ka një rekord të pakrahasueshëm arritjesh, që fsheh një karrierë e shënuar nga shumë momente kulmore, por edhe e ndërprerë nga pengesa dhe tragjedi.
Dyzet e shtatë vjet pas pedalimit të tij të fundit në gara (në vitin 1978, pas 14 vitesh në nivelin më të lartë), Merckx mbetet një ikonë në Belgjikë, ku mban edhe titullin Baron si ambasadori më i mirë i Belgjikës në të gjithë botën.
“Në vitet 1960 dhe 1970, Belgjika u trondit nga konfliktet gjuhësore në kulmin e tyre, të përkeqësuara nga kriza ekonomike. Në këtë kontekst, qetësoi Eddy Merckx. Belgët pedaluan me të”, kujton gazetari i RTBF, Rodrigo Beenkens.
Dhe belgët pedaluan mjaft mirë. Por, ky komb çiklizmi kishte pritur për një fitues të ”Tour de France” që nga viti 1939 dhe Silver Maes.
Boshllëku u mbush më 20 korrik 1969, pikërisht ditën kur Neil Armstrong bëri hapat e tij të parë në Hënë.
Një ”Tour de France” në të cilin Merckx pothuajse nuk garoi.
Më 1 qershor 1969, në ”Giro d’Italia”, ai rezultoi pozitiv për Fencanfamina, një stimulues.
Ai shpërtheu në lot para kamerave, duke qarë për padrejtësi dhe një kurth. Kjo çoi në tensione diplomatike midis Belgjikës dhe Italisë.
I përballur me dyshime të shumta rreth procedurës, Unioni Ndërkombëtar i Çiklizmit (UCI) e hoqi shpejt pezullimin, duke i lejuar Merckx, më të vendosur se kurrë, të merrte pjesë në tur dhe të ndërtonte legjendën e tij.
Në total, Kanibali (një nofkë e famshme që supozohet se i është dhënë nga vajza e një shoku skuadre) arriti 525 fitore, duke përfshirë pesë ”Tour de France”, pesë ”Giro d’Italia” dhe tre kampionate botërore.
Ai gjithashtu mbajti rekordin botëror për orën për 28 vjet dhe fitoi pesë garat monumentale të çiklizmit Milan-San Remo, Turneun e Flandrës, Paris-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège dhe Turneun e Lombardisë.
– Tragjedia e Blois –
Vetëm bashkëkombësit e tij Rik Van Looy dhe Roger De Vlaeminck e kanë arritur një sukses të tillë.
Një qëllim i ndjekur sot nga slloveni Tadej Pogacar, ndonjëherë i paraqitur si pasardhësi i Merckx.
Por, ky rekord i pakrahasueshëm, madje i pakrahasueshëm, fsheh edhe një tragjedi: aksidentin në Blois, Francë, më 9 shtator 1969.
Gjatë një gare në pistë, trajneri i tij Fernand Wambst humbi kontrollin e biçikletës, e cila e përfshiu Merckx në gjurmët e saj.
Wambst vdiq menjëherë. I zvarritur përtokë gjatë rënies së tij, çiklisti mbeti pa ndjenja për 40 minuta dhe u shërua me lëndime të rënda, përfshirë një frakturë që e detyroi të vazhdonte karrierën e tij të dobësuar nga një legen i zhvendosur dhe një pozicion tani asimetrik në biçikletë.
Karriera e belgut u shënua gjithashtu nga armiqësia e gjeneruar nga sukseset e tij të shumta.
Merckx fitoi shumë (mesatarisht një garë në tre).
“Krimi i tij i vetëm ishte që nuk ishte francez”, gjykon gazetari belg Luc Varenne.
Më 11 korrik 1975, në ngjitjen e Puy de Dôme, Merckx, i veshur me të verdhë dhe duke ndjekur një ”Tour de France” të gjashtë, u godit me grusht në mëlçi nga një spektator francez, Nello Breton, i cili mori një dënim me burg me kusht.
Të nesërmen, Merckx bëri një gabim nga i cili përfitoi Bernard Thévenet, i cili fitoi ”Tour de France” të tij të parë disa ditë më vonë
