Fraza e pëshpëritur për një reklamë të famshme “Oui, je suis Catherine Deneuve” (”Po, unë jam Catherine Deneuve”) do ta shoqërojë edhe sot, në ditën e ditëlindjes së saj të tetëdhjetë. Catherine Deneuve është një moto heraldike, një emblemë e dritës së pastër që përcakton një nga divat e rralla dhe të papërsëritshme të kinemasë evropiane. Më jetëgjatë (artistikisht) se Brigitte Bardot, më e paarritshme dhe misterioze se Sophia Loren, më ikonë se sa shumë produkte të sistemit ”star”, Catherine Fabienne Dorléac, e njohur ndryshe si Deneuve, mbërriti sot në portin e një përvjetori. “Do të doja të mund të aktroja. Unë besoj se harta e filmave të mi dhe pasazhet nga njëri tek tjetri, tregojnë më shumë për mua sesa mundem”, thotë ajo. Catherine Deneuve u lind në Paris, më 22 tetor 1943, lagjen e borgjezisë dhe rinisë rebele midis Harkut të Triumfit dhe Place Clichy. Ajo ishte vajza e dy aktorëve dhe babai i saj Maurice ishte drejtor dublimi te ”Paramount”. Ajo u lind në një qytet të kontrolluar nga nazistët, por pothuajse menjëherë e pushtuar nga entuziazmi për ardhjen e çlirimtarëve amerikanë dhe gjeneralit De Gol. Ajo është e treta nga katër vajzat dhe që kur ishte vajzë e vogël – së bashku me motrën e saj të madhe Françoise – u pa në kinema si aktore dubluese në filmat amerikanë të eksportuar në Francë. Ishte Françoise ajo që e tërhoqi zvarrë në shesh për herë të parë, kur ishte vetëm 13 vjeçe, për një paraqitje të shkurtër në “Le collegiali” të André Hunebelle. Tre vjet më vonë ajo pranoi, pa entuziazëm, rolin e parë në “The Super Sprint Girl” të Jacques Poitrenaud. Në vitin 1961 ajo u takua me Roger Vadim në një set, u dashurua me të, shkoi të jetonte me të dhe lindi fëmijën e saj të parë, Christian. Marrëdhënia është e stuhishme dhe jetëshkurtër, pavarësisht se është partneri i saj ai që e drejton atë drejt suksesit (“Vice and Virtue”, 1963). Megjithatë, në atë moment, Deneuve tashmë kishte mësuar të ecte vetëm falë Jacques Démy, i cili e zgjodhi atë si protagoniste të “Les parapluies de Cherbourg”, një muzikal triumfal i dhënë në Kanë në vitin 1964. Partneriteti u përsërit në 1967 me “Les demoiselles de Rochefort” përkrah motrës, binjake e së cilës Catherine luan në skenë. Është e vështirë të thuash se si u zhvillua jeta e saj dashurore në atë periudhë, madje edhe më pas. Ajo u largua nga Vadimi dhe u martua me fotografin anglez David Bailey në vitin 1965. Megjithatë, ndërkohë, ajo ra nën sharmin e Roman Polanskit, i cili e bindi të luante rolin enigmatik të vrasësit skizofren në filmin e saj të parë anglez, “Repulsion”, i duartrokitur nga kritikët dhe i dha ”Ariun e Argjendtë”në Berlin në vitin 1965. Vdekjen e së motrës në ’67 dhe një krizë depresive ajo do ta mposhtë vetëm duke vazhduar të punojë “si një automat” midis Italisë dhe Francës, ku ajo ka ndoshta takimin artistik më domethënës të jetës së saj, me filmin “Bella di giorno” në 1970 dhe këtu ajo do të ndërtojë mitin e bukurisë së ftohtë dhe të errët që do të mbetet imazhi i saj më i përcaktuar për një kohë të gjatë. Një film i aftë për të shqetësuar moralistët, subjekt skandali pavarësisht ”Luanit të Artë” të fituar. Ndërkohë, Deneuve josh François Truffaut i cili bie në dashuri dhe i jep asaj rolin hitçokian të “Droga ime quhet Julie” (1969). Edhe këtë herë ishte një zjarr intensiv, por i shkurtër, i cili megjithatë i la vendin një miqësie dhe një partneriteti artistik që kulmoi me triumfin e “Metri i fundit” me Gérard Depardieu në 1980. Ndërkohë, Deneuve përjetoi dashurinë më të rëndësishme të jetës së saj. Roman Polanski e prezantoi atë me Marcello Mastroianni dhe të dy u takuan më pas në xhirimet e “Tempo d’amore” të drejtuar në ’71 nga Nadine Trintignant. Ata do të kenë një vajzë së bashku – Chiara – duke ndërtuar një lloj familjeje të zgjeruar me gruan e Marcellos dhe vajzën e tij Barbara. Ata do të jetojnë në Paris për katër vjet dhe po aq herë do të ”çiftëzohen” në ekran, shpesh me Marco Ferrerin si regjisor. Catherine më pas do të ketë një marrëdhënie të shkurtër me Gerard Depardieu, miku dhe partneri i saj më i mirë në 10 filma. Sot ajo jeton në zemër të Parisit, pranë Saint Sulpice. Catherine Deneuve është cilësuar si aktorja kameleonike ”par excellence”. Filmi i saj i ri “Bernadette” për gruan e presidentit Shirak sapo është shfaqur në ekranet pariziane dhe i ka habitur edhe një herë të gjithë.
