E hapur së fundmi për publikun, kjo rezidencë artistësh befason këdo që shkon, duke i bërë të pyesin se si ekziston një vend kaq i mrekullueshëm në një shesh venecian të përgjumur, sipas BBC.
“Palazzo Fortuny”, pallati më i madh privat në Venecia, ishte shtëpia e Mariano Fortuny y Madrazo dhe Henriette Negrin, dy artistë, stilistë dhe krijues të modës me një stil të denjë për sulltanët e Netëve Arabe.
Në piano nobile (fjalë për fjalë “dysheme fisnike”, ose kati i parë), brokada mëndafshi të errët dhe piktura të gjelbërta tromp-l’oeil mbulojnë muret, ndërsa perde mëndafshi varen si tenda të shkretëtirës mbi shtretër të mëdhenj, skulptura, manekine të mbuluara në mënyrë misterioze dhe madje edhe dy statuja dylli të frikshme të të vegjëlve me fustan barok.
E hapur për publikun që nga viti 2022, kjo rezidencë luksoze befason këdo që kalon pranë fasadës së saj të thjeshtë duke ngritur pyetjen se si u bashkua një univers kaq i zjarrtë dhe eklektik në një shesh venecian të përgjumur.
Mariano, një aristokrat spanjoll, bleu pallatin e shekullit të XV – i quajtur fillimisht “Palazzo Pesaro degli Orfei” – në 1898 kur ishte 27 vjeç.
Menjëherë pas kësaj, ai shkoi në Paris, ra në dashuri me Henriette Negrin (e cila ishte ende e martuar me tregtarin e artit dhe piktorin Jean Eusèbe León Bellorgeot) dhe e solli atë në Venecia.
Ditën që ajo shkeli në qytetin e lagunës, më 14 korrik 1902, Kulla ikonë e Këmbanave në Sheshin e Shën Markut u shemb.
Thashethemet thonë se nëna e Marianos, e cila nuk e miratoi bashkimin e tyre, e pa këtë si një shenjë të keqe.
Megjithatë, Henriette u divorcua nga bashkëshorti i saj francez disa javë më vonë dhe çifti vazhdoi të shkruante histori.
Të quajtur si magjistarë dhe alkimistë për aftësitë e tyre për të krijuar dhe transformuar materiale dhe objekte, Mariano dhe Henriette ishin partnerë në një biznes që i dha botës më shumë se 100 patenta, duke filluar nga fustani i parë me plisa mëndafshi deri te një sistem për lëvizjet detare.
Ata restauruan pallatin, i cili ishte në një gjendje të rrënuar, duke filluar nga papafingoja dhe më pas gradualisht në katet e tjera, duke i shndërruar ato në shtëpinë dhe studion e tyre.
“Mariano është Leonardo da Vinçi i epokës moderne, pikërisht për shkak të krijimtarisë së tij të jashtëzakonshme që lidh artin dhe shkencën”, tha historiania Cristina da Roit.
Krijimet e tij shtriheshin nga një kupolë revolucionare teatri që mund të riprodhonte nuancat e ndryshimit të qiellit nga agimi në muzg, në ngjyrat e temperës (pigmente të përdorura për pikturë) të dashura nga piktori austriak, Gustav Klimt.
Megjithatë, ishte partnerja e tij Henriette, e cila projektoi krijimin e tyre më të famshëm: fustanin Delphos (1909), një vepër ikonë që u bë e famshme në të gjithë botën.
“Është i vetmi fustan i krijuar rreth vitit 1910 që mund ta veshësh edhe sot dhe të jesh në modë”, tha historiani Guillermo da Osma.
“Nuk mund ta bësh këtë me Poiret apo Lanvin, as me Chanel. Fustani Delphos është njëkohësisht komod, elegant dhe magjepsës”, shtoi ai.
Ofron lirinë për të veshur diçka që duket si pizhame mëndafshi, por që e bën të duket si një perëndeshë greke, statuj dhe sensuale në të njëjtën kohë.
Me linjën e tij të thjeshtë, të lehtë, ky fustan shpejt u bë një simbol i besimit të ri të grave në trupin e tyre.
Jo vetëm që Albertine, e dashura e protagonistit në “Marcel Proust’s In Search of Lost Time”, veshi një fustan Fortuny, por pothuajse 100 vjet më vonë, shkrimtarja feministe amerikane Susan Sonntag u varros me një të tillë.
“Në fund të shekullit të XIX, rrobat ishin një strukturë artificiale e imponuar në trup”, tha da Osma.
Mariano dhe Henriette nuk e pëlqyen këtë për shkak të formimit të tyre akademik, i cili ishte studimi i nudos.
“Ata besonin se veshjet nuk duhet ta modifikojnë figurën, por ta mbulojnë atë në një mënyrë shumë natyrale, elegante dhe minimaliste. Dhe ky ishte një revolucion”, tha ai.
Fustani është një vepër arti, me katër shtresa mëndafshi të hollë dhe një sistem fijesh të mbajtura së bashku nga rruaza perlash qelqi Murano që e bëjnë atë të një madhësie të përshtatshme për të gjithë.
Mekanika e teknikës së palosjes mbetet një sekret, por shumica e ekspertëve besojnë se mëndafshi fillimisht laget dhe më pas, duke përdorur një thua, palosej në plisa të vogla që do të qepeshin në vend dhe në fund do të nxeheshin me një shufër të ngrohtë për t’u vendosur, duke krijuar kthesa natyrale, të parregullta dhe vezulluese që qëndronin në formë edhe pas 100 vitesh.
Ngjashëm me paraardhësin e tij në koleksionin Fortuny, shallin Knossos (1907), veshja Delphos u frymëzua nga gërmimet arkeologjike që u zhvilluan në ishullin grek të Kretës disa vite më parë.
“Mariano pa modelet dekorative të vazove dhe gjetjeve të tjera arkeologjike, të cilat janë çmendurisht të bukura, dhe mendoi se ai mund t’i sillte ato në botë përmes modës”, tha Da Roit.
Mariano dhe Henriette morën frymëzim nga arkitektura greke, por edhe nga pllakat hispanike maure dhe qeramika osmane.
“Mariano përkthen dizajne që vijnë nga kultura shumë të ndryshme dhe i bashkon ato, duke krijuar një gjuhë vizuale unike, bashkëkohore por të përjetshme”, tha Da Roit.
