Historia antike dhe vlerat dietike të bishtajoreve

Historia e bishtajoreve i ka rrënjët në lashtësi. Qiqrat, thjerrëzat dhe bizelet u rritën për herë të parë midis viteve 7 000 – 3 000 para Krishtit në Lindjen e Mesme, shkruhet në gazetën italiane ”Il Giornale”. Nga këtu ato u përhapën në Europën Qendrore dhe Jugore në shekullin e 16-të, pas ekspeditave spanjolle. Thjerrëzat, rreth të cilave rrotullohet historia biblike, u gjetën edhe në varret e faraonëve të dinastisë së 12-të egjiptiane. Fasulet, të përdorura që në vitin 6 000 para Krishtit, u zbuluan në Amerikë. Fasulet, së bashku me botën e të vdekurve dhe me praktikat ezoterike, u konsideruan tabu nga kasta meshtare egjiptiane dhe nga shkolla greke pitagoriane. Të pasura me fibra dhe me një fuqi të lartë ngopëse, bishtajoret janë me pak yndyrë dhe veçanërisht të përshtatshme për dietat me pak yndyrë. Për më tepër, vetitë e tyre i bëjnë ata efektivë në parandalimin e kushteve të caktuara, të tilla si divertikuloza e zorrës së trashë, kapsllëku, gurët në fshikëz e tëmthit, diabeti, mbipesha, sëmundjet dismetabolike dhe ateroskleroza. Gjithmonë konsideruar si mishi i të varfërve, thjerrëzat janë konsumuar që nga kohërat parahistorike. Forma e veçantë e thjerrëzave, nga e cila rrjedh emri i tyre, kujton atë të një monedhe; kjo është arsyeja pse është zakon të hahet atë në prag të Vitit të Ri, si një dëshirë për pasuri dhe prosperitet. Këto bishtajore njihen për vlerën e tyre të lartë ushqyese. Qiqrat janë farat e bimës Cicer arietinum që i përkasin familjes Fabaceae. Shkurre, me origjinë nga Lindja e Mesme, u përhap së pari në Egjipt dhe pastaj në pellgun e Mesdheut. Atyre u atribuohen edhe veti afrodiziake.