Poezitë e tij simfonike të viteve 1890 dhe operat e tij të dekadës së ardhshme kanë mbetur një tipar i domosdoshëm i repertorit standard klasik botëror. Edhe pse disa nga veprat e tij të hershme nën ndikimin e Mendelson, si koncerti për violinë (i kompozuar 1882) dhe koncerti i parë me bri (1882–83), luhen ende, Straussi i vërtetë u shfaq me poemën simfonike ”Don Zhuani” (kompozuar 1889), ku dhuntitë e zjarrta melodike, fuqitë përshkruese dhe mjeshtëria e instrumentimit u bënë plotësisht të dukshme. Harmonikisht edhe më i pasur është kulmi i poemës simfonike ”Vdekja dhe Shndërrimi”, në të cilën një njeri që po vdes shqyrton jetën dhe idealet e tij. Ai kompozoi edhe ”Kështu foli Zarathustra”, një homazh për filozofin Friedrich Nietzsche, por në të vërtetë është një koncert për orkestër në të cilin entitetet e njeriut dhe natyrës ilustrohen dhe kontrastohen nga tonalitete të kundërta. Më pas ai kompozoi ”Don Kishoti” (1897), që u pasua nga poema pothuajse autobiografike ”Ein Heldenleben” (1898). Ai vdiq më 8 shtator 1949
